The Minstrel At Linluden

    the mi lincluden

    tune—“ock psalms.”

    as i stood by yon roofless tower,

    where the wa'flow'r sts the dery air,

    where the howlet mourns in her ivy bower,

    and tells the midnight moon her care.

    chorus—a lassie all alone, was making her moan,

    lamenting our lads beyond the sea:

    in the bluidy wars they fa', and our hane an' a',

    and brokeed we maun die.

    the winds were laid, the air was till,

    the stars they shot along the sky;

    the tod was howling on the hill,

    and the distant-eg glens reply.

    a lassie all alone, c.

    the burn, adown its hazelly path,

    was rushing by the ruin'd wa',

    hasting to join the sweeping nith,

    whase rs seem'd to rise and fa'.

    a lassie all alone, c.

    the cauld blae north was streaming forth

    her lights, wi' hissing, eerie din,

    athort the lift they start and shift,

    like fortune's favours, tint as win.

    a lassie all alone, c.

    now, looking over firth and fauld,

    her horn the pale-faced thia rear'd,

    when lo! in form of minstrel auld,

    a stern and stalwart ghaist appear'd.

    a lassie all alone, c.

    and frae his harp sic strains did flow,

    might rous'd the slumberio hear;

    but oh, it was a tale of woe,

    as ever met a briton's ear!

    a lassie all alone, c.

    he sang wi' joy his former day,

    he, weeping, wail'd his latter times;

    but what he said—it was nae play,

    i winure't in my rhymes.

    a lassie all alone, c.