The Sldiers Return

    the soldier's return

    air—“the mill, mill, o.”

    when wild war's deadly blast was blawn,

    ale peace returning,

    wi' mony a sweet babe fatherless,

    and mony a widow m;

    i left the lines aed field,

    where lang i'd been a lodger,

    my humble knapsack a' my wealth,

    a poor and ho sodger.

    a leal, light heart was in my breast,

    my hand unstain'd wi' plunder;

    and for fair scotia hame again,

    i cheery on did wander:

    i thought upon the banks o' coil,

    i thought upon my nancy,

    i thought upog smile

    that caught my youthful fancy.

    at length i reach'd the bonie glen,

    where early life i sported;

    i pass'd the mill and trysting thorn,

    where nancy aft i courted:

    ied i but my ain dear maid,

    down by her mother's dwelling!

    and turn'd me round to hide the flood

    that in my een was swelling.

    wi' alter'd voice, h i, “sweet lass,

    sweet as yon hawthorn's blossom,

    o! happy, happy may he be,

    that's dearest to thy bosom:

    my purse is light, i've far to gang,

    and fain would be thy lodger;

    i've serv'd my king and try lang—

    take pity on a sodger.”

    sae wistfully she gaz'd on me,

    and lovelier was than ever;

    quo' she, “a sodger ance i lo'ed,

    fet him shall i never:

    our humble cot, and hamely fare,

    ye freely shall partake it;

    that gallant badge—the dear cockade,

    ye're wele for the sake o't.”

    she gaz'd—she redden'd like a rose—

    syne pale like only lily;

    she sank within my arms, and cried,

    “art thou my ain dear willie?”

    “by him who made yon sun and sky!

    by whom true love's regarded,

    i am the man; and thus may still

    true lovers be rewarded.

    “the wars are o'er, and i'm e hame,

    and find thee still true-hearted;

    tho' poor in gear, we're ri love,

    and mair we'se ne'er be parted.”

    quo' she, “my grandsire left me gowd,

    a mailen plenish'd fairly;

    and e, my faithfu' sodger lad,

    thou'rt wele to it dearly!”

    fold the mert ploughs the main,

    the farmer ploughs the manor;

    but glory is the sodger's prize,

    the sodgerpppp's wealth is honor:

    the brave poor sodger ne'er despise,

    nor t him as a stranger;

    remember he's his try's stay,

    in day and hour of danger.